getuigenis patiënt

Als het leven wiebelt

Als het leven wiebelt …
heb je een houvast nodig. En soms zijn je geliefden, hoe lief en begrijpend ook, dan niet voldoende. Dan heb je de hulp nodig van een professional. Dat moeten inzien was voor mij heel confronterend. Ik was altijd de sterke, verantwoordelijkemulti-taskergeweest en toegeven dat de emmer vol is, is je zwakte tonen. Aan een vreemde nog wel.
En toch zette ik de stap. Op aanraden van de huisdokter. Toen ik vorige herfst, na jaren van te veel stress op het werk, crashte, schreef hij me acht maanden thuis. Hij raadde me aan veel te rusten en alleen dingen te doen die ik leuk vond. Hij schreef het telefoonnummer van het Stresslabo op een briefje en schoof het over zijn bureau naar me toe.
Een Stresslabo in mijn dorp? Nooit van gehoord. Ik ben er nochtans meerdere keren voorbij gewandeld of gefietst, maar had geen flauw vermoeden dat het er was. Het staat natuurlijk ook niet in neonlettersaan de gevel te schreeuwen.
De aanblik van het huis, een moderne villa in een rustig straatje, strookte niet met het beeld van een therapeutisch centrum in mijn hoofd. Dan dacht ik aan een vleugel in een ziekenhuis of een scène in een film: een klinisch witte ruimte met een tafel en wat stoelen, of de Hollywoodiaanse leren bank waarop de patiënt liggend zijn verhaal doet. Niet zo bij het Stresslabo.
In de inkomhal wenkt klassieke muziek je naar binnen. Een doordachte keuze, lijkt me. Fan of niet, die muziek kalmeert terwijl je wacht. Dan komt de therapeut(e) de trap af, begroet je en neemt je mee naar één van de huiselijk ingerichte gespreksruimtes. Kamers met boeken, tapijtjes, rieten zeteltjes en een plant. Je voelt je op je gemak. Mooi meegenomen als je daar je ziel moet blootgeven.
De geboden therapie is oplossingsgericht, zei de dokter. Geen overbodige sessies dus, geen psychoanalyse als dat niet nodig is, maar inzicht geven in wat stress met je doet: met je lichaam, je geest, je gevoelsleven, je gedrag. En dat inzicht heb je nodig. Om vanop afstand te kijken naar wat je overkomt. Als een helikopter boven jezelf te hangen. Om te begrijpen wat er met je gebeurt en waarom. Er wordt uiteraard ook veel gepraat en veel geluisterd. Van bij het begin had ik het gevoel dat ik vrijuit kon spreken of huilen als het moest. Zonder ‘raar’ of ‘te gecompliceerd’ gevonden te worden. Dat was rustgevend, troostend, helend.
Ik ben een nieuwsgierige lezer en kreeg ook prima leestips mee. Ik kocht en las de boeken die de therapeute me voorstelde en ze waren een schot in de roos. Eye-openers van de bovenste plank. Ervaringsverhalen ook van andere mensen. Want als je leven wiebelt, ga je op zoek naar herkenning. Je wil het gevoel hebben dat je niet alleen staat met je burn-out. Je wil het allemaal: een spiegel, een zalf, een middel tegen de pijn, een oplossing.
Er waren uiteraard ook oefeningen om het stressalarm te stillen. Om je ademhaling onder controle te krijgen bijvoorbeeld, of om het gepieker in je hoofd te stoppen, je veilig te voelen. Tips om mind-ful te leven ook. Je open stellen voor die oefeningen is niet evident, vind ik. Maar zo’n therapie heeft natuurlijk alleen maar zin als je wil dat ze werkt. Je moet dus uit je cocon kruipen, maar je krijgt voldoende vrijheid om mee te bepalen wat voor jou kan werken en wat niet.
Sommige opdrachten bleken ook op lange termijn erg zinvol. Een positief dagboek bijhouden bijvoorbeeld. Als alles rondom je wiebelt en je vooral focust op het negatieve, is zo’n schrijfoefening echt wel nuttig. Al doende merkte ik dat schrijven heel veel rust geeft. Niet alleen omdat je zo preciezer kan verwoorden wat er in je omgaat, maar ook als middel om orde te scheppen in de chaos van gedachten en emoties waarin je bent belandt. Dat smaakte naar meer en ik begon zelfs een blog en een roman. Zonder de therapie, zonder de positieve feedback van de therapeute was dat waarschijnlijk niet gebeurd.
Ik denk dat ik uiteindelijk een achttal sessies heb gehad. Een wonder is er niet gebeurd. Daarvoor was de aanloop naar de burn-out te lang, de burn-out zelf te heftig. En uiteindelijk moet je zelf je beslissingen nemen, het heft in handen nemen om werk- en levensknopen door te hakken.
Maar het Stresslabo heeft me echt geholpen om dat te doen. Het was het opstapje dat ik nodig had om het roer echt om te gooien. Om uit mijn comfortzone te treden. Ik heb handvatten gekregen om het wiebelen te stillen. En daar ben ik heel dankbaar voor.

Anna